Dzieci nie potrafią wytłumaczyć, co  dzieje się w ich umyśle – wszelkie problemy emocjonalne manifestują poprzez swoje ciało i zachowanie. Drżenie rąk, szybkie i mocne bicie serca, nadmierna płaczliwość, rozdrażnienie, czasem – agresja, reakcje nieadekwatne do sytuacji i wagi problemu, trudności z zasypianiem, częste wybudzanie się w nocy, a nawet koszmary senne.

Lęk to uczucie permanentnego niepokoju  przybierającego postać metaforycznego „kamienia przygniatającego serce” lub „ kaktusa kłującego gardło”. Lęk u dzieci może przybierać różne postaci - może objawiać się bólami somatycznymi (głowy, brzucha, mięśni, które są zawsze napięte – jakby gotowe do obrony przed czymś nieokreślonym, przed jakimś nieopisanym, niezidentyfikowanym zagrożeniem…).

Dziecko i lęk

Dziecko boi się, że stanie się coś złego, niedobrego i jest całkowicie bezradne, wyobraża sobie coś, co tak naprawdę nigdy się nie wydarzy – to tylko spirala lęku narasta i zapętla się – co powoduje coraz większy stres i niemożność ucieczki z tej sytuacji.

Najczęstszymi  aktywatorami lękowymi są (paradoksalnie) sytuacje domowe – rodzinne, nowe sytuacje, zmiany w życiu dziecka (rozpoczęcie przedszkola lub szkoły), śmierć bliskiej osoby, narodziny rodzeństwa, rozwód rodziców. Jednak najczęstszym źródłem lęków dziecięcych jest niedostateczne zaspokojenie ich potrzeb emocjonalnych przez rodziców. Poczucie bezpieczeństwa i stabilności oraz troska o emocje dziecka – to priorytet w jego prawidłowym rozwoju psychicznym i fizycznym. Rozmowy, bycie z dzieckiem, poświęcanie mu czasu i uwagi, aktywne słuchanie, bycie uważnym na to, co mówi i sygnalizuje, niebagatelizowanie żadnych symptomów i informacji – to zadanie dla troskliwego i empatycznego rodzica. Wspomagająco i kojąco na wzburzone emocje działa również aromaterapia, ćwiczenia oddechowe i relaksacyjne. Pomóc też może psycholog przedszkolny i szkolny, który jest dostępny w każdej placówce edukacyjnej.

Tłumione lub bagatelizowane lęki dziecięce mogą „zaatakować” ze zdwojoną siłą w okresie dorastania i dojrzewania – kiedy mózg nastolatka przechodzi swoistą metamorfozę i zmianę organizacji szczególności na płaszczyźnie emocjonalnej i w obrębie kształtowania się umiejętności społecznych oraz interpretowania i odczytywanie sytuacji społecznych.

Lęki nastolatków objawiają się często brakiem akceptacji swojej fizyczności, awersją do własnego ciała lub nadmiernym dbaniem o nie, a to bierze swój początek z braku poczucia własnej wartości.

Nastolatkowie często odczuwają napady lękowe – które uwidoczniają się jako lęki separacyjne czy fobie społeczne. Rozmowa i konfrontacja z obcymi osobami powoduje u nich dyskomfort i społeczne wycofanie. Lęki mogą również dawać objawy fizycznie (somatyczne) – szybki i płytki oddech, kołatanie serca, zawroty głowy, mdłości.

Zanim podejmiemy decyzję o farmakoterapii  - zacznijmy od rozmowy,  konsultacji  z psychologiem  lub psychoterapii.

Co zrobić, gdy zorientujesz się, że masz lęki

1. Zgłoś dorosłej osobie np. rodzicowi.
   
   
2. Idź do pedagoga szkolnego. Opowiedz, co Ci jest.
   
   
3. Idź do psychologa lub psychiatry – konsultacja z fachowcami jest konieczna. Ocenią Twój stan i skierują na odpowiedną terapię. Do psychiatry nie musisz mieć  skierowania. Do psychologa na NFZ skieruje Cię lekarz psychiatra.
   
   
4. Zadzwoń pod numer (22) 270 11 65. Od poniedziałku do czwartku od 18:00 do 21:00  można  anonimowo otrzymać bezpłatne wsparcie.
   
   
5. Zadzwoń pod numer 116111.
   
   
6. Zadzwoń pod numer 800 119 119.
   
   
7. Napisz email psycholog@stowarzyszenieanimo.pl