Leśmian - niedoceniany wielki poeta nicości
22 stycznia minęła 144 rocznica ur. Bolesława Leśmiana – polskiego poety i prozaika żydowskiego pochodzenia. Leśmian to czołowy przedstawiciel literatury dwudziestolecia międzywojennego, krytyk literacki.
Bolesław Leśmian znany przede wszystkim jako poeta, był także prozaikiem, krytykiem literackim, tłumaczem, reżyserem teatralnym oraz prawnikiem
Od 1911 współtworzył Teatr Artystyczny w Warszawie. W latach 1912–1914 przebywał we Francji.
Po I wojnie światowej, jesienią 1918, przeniósł się do Hrubieszowa, gdzie pracował jako rejent, a następnie – w 1922 – do Zamościa, gdzie miał własną kancelarię notarialną.
Choć życie Leśmiana przypada na XX-lecie międzywojenne, jego twórczość ucieka od wpływu historii, realizuje się raczej w wymiarach filozoficzno-metafizycznym i psychologicznym. Czerpał z twórczości baroku, romantyzmu, Młodej Polski. Wpływy romantyczne to przede wszystkim wszystko to, co mistyczne, duchowe, paranormalne; co głęboko powiązane z Naturą oraz Bogiem. Czerpał z dramatu romantycznego, stosował ironię, paradoksy, odświeżał i unowocześniał balladę.
Autor zbiorów wierszy: "Sad rozstajny" (1912), "Łąka" (1920), "Napój cienisty" (1936), "Dziejba leśna" (1938); proza: "Klechdy sezamowe" (1913), "Przygody Sindbada Żeglarza" (1913),
"Klechdy polskie" (1956); krytyka: "Szkice literackie" (1959); przekłady: E. A. Poe "Opowieści nadzwyczajne (t. 1-2, 1913).
Początkowo mało znany i niedoceniany, uznawany dziś powszechnie za jednego z największych poetów naszego wieku.
